Weet u nog dat ik u een tijdje terug vertelde dat George, mijn partner in love en handlanger in de moestuin, en ik naar de rommelmarkt zijn geweest?
Het was zo’n druilerige zondagmiddag in oktober. De huiskamer was een slagveld, overal lagen kranten en in plaats van opruimen zijn we toen eerst naar de rommelmarkt geweest. Gewoon gezellig een middag rondneuzen en kijken of we misschien toevallig voor een prikkie een klein kastje voor in de badkamer op de kop konden tikken. Dat was de bedoeling, maar wij waren binnen een half uur al weer thuis. Enkele prikkies lichter, een desillusie rijker, een bon voor te hardrijden op de heenreis, een bon voor het overtreden van de maximumsnelheid op de terugreis en een Stradivarius.
Eenmaal weer thuis bleek de oude gehavende viool helemaal geen Stradivarius, maar slechts een kopie te zijn, gemaakt door ene Czechoslovakia. Weet u nog?
Toen wij laatst tijdens een luie avond voor de televisie, de houtkachel weer ‘ns iets te enthousiast hadden opgestookt, werd het zo bloedheet in de kamer dat ik de tuindeuren en een raam even open gooide.
Ach, door een plotselinge windvlaag waaide de viool, die al die tijd treurig in een hoek van de erker stond te leunen, uit de vensterbank. Het toch al krakkemikkige ding viel met een klap op de grond zodat we’m met een gebroken nekje voorlopig in de kelderkast hebben gemikt.
Nu hebben wij gehoord dat sommige kopieën toch héél interessant kunnen zijn. George krijgt weer hoop en vist het ding meteen weer uit de kast.
‘Kijk’, zegt George, ‘deze ziet er toch ook heel interessant uit, vind je niet?’
Aandachtig bestudeer ik de overblijfselen van de Stradivarius. ’Ja, ik geloof het ook… en hij heeft zeker heel mooie, gevoelige snaren, er is nog 1 in takt… oeps!’
Toch denkt George dat het zeker de moeite waard is om de viool te laten taxeren. We proppen de viool met een grote pleister om z’n hals en nog wat onduidelijke onderdelen in het bijbehorende lijkkistje.
De deksel wil niet dicht. Aan alle kanten puilen de gesprongen paardenharen van de strijkstok naar buiten. Ik heb nooit geweten dat er zoveel paardenharen aan een strijkstok blijven hangen.
Het lijkt wel een woest harig monster dat probeert te ontsnappen. Ik pak een schaar en knip de staart er af. Zo, dat lijkt een stuk netter. Op naar de vioolbouwer… Wordt vervolgd!
O ja, een stomme viool is een viool met een heel ondiepe klankkast. Het instrument heeft een zachte toon en werd al in de 18de eeuw ingezet als oefeninstrument.
Bij het Kielzog Kunstencentrum hoeft u niet eerst naar de rommelmarkt hoor, maar kunt u een gewone viool huren en lessen volgen. Of meespelen in 4STRINGS, 1 van de strijk-ensembles van het Kielzog.
Aanstaande zaterdag houdt het kunstencentrum weer een Strijkersmiddag in het tijdelijke onderkomen aan de Kerkstraat in Hoogezand. Misschien mag u bij de eindpresentatie wel even komen kijken.
Wist u trouwens dat volgens de Engelse dichter Samuel Butler ‘er menig goed wijsje wordt gespeeld op een oude viool’? Maar dat terzijde.