Hans Aarsman is een Nederlandse fotograaf en schrijver. In zijn rubriek De Aarsman Collectie in de Volkskrant ontleedt hij persfoto’s als een detective. Alle interpretaties door Hans Aarsman over Mijn Wereld verschenen in het Dagblad en zijn te vinden op onze website. Aarsman koos 10 foto's uit expositie Mijn Wereld om een interpretatie over te schrijven.
Foto van Sarah van der Velde
Er zijn twee bekerglazen in beeld, de voorste heeft dezelfde inhoud als de achterste. De achterste is op een vierpoot gezet, de voorste ook, anders zou hij niet zo hoog in beeld staan. Onder zo’n vierpoot kun je een brander zetten die de inhoud van het glas verhit. Bovenop de vierpoot ligt een brandergaasje, om de vlam te verdelen over de bodem van het bekerglas. Er zit een groen goedje in de glazen, zijn het algen? Dan zou om een biologieles gaan.
Maar aan de muur hangt het periodiek systeem, waarop alle elementen staan waaruit de wereld is opgebouwd. Dat is typisch scheikunde. Ik vond op school de scheikundelessen zo verhelderend en fundamenteel, dat ik besloot het te gaan studeren. Kan ik iedereen aanraden. Je krijgt veel nieuwe inzichten hoe de wereld werkt en het is ook leuk, zeker op laboratoria. Dat zie je al aan deze twee meisjes, veel pret.
Zou het spinazie zijn dat in de potjes zit? Dan testen ze of er zoveel ijzer in spinazie zit als in de volksmond wordt beweerd. De uitslag zou wel eens tegen kunnen vallen.
—
Foto van Stefan Poort
Het is een schaalmodel, dat kan niet anders. De trotse eigenaar staat er een eind achter, hij steekt er net bovenuit. De camera is vlak voor het model op de grond gezet, zo lijkt het of er een sportwagen op ware grootte voor huisnummer 38 staat. Het is dat er groen tussen de tegels zit, anders hadden we niet kunnen zien dat de auto maar twee tegels lang is. Nou ja, maar…stoeptegels zijn meestal 30 centimeter, reken op een schaalmodel van 60 centimeter. Dat is groot.
Als ik een schaalmodel zie dat is opgebouwd uit plastic vormen die niet helemaal sluitend zijn, denk ik meteen aan Lego Technic. En ja hoor, Lego heeft een blauwe Bugatti Chiron, schaal 1:8, met een lengte van 56 centimeter. Het is een heel bijzonder model, kost een centje, maar dan heb je ook wat. De motor bouw je zelf, je kunt de 16 cilinders zien bewegen, de 8 versnellingen doen het ook, de ophanging werkt, sturen natuurlijk. Als ik er Lego Technic Bugatti Chiron een had en ik had een tuinpad, dan zou ik hem net zo neerzetten.
—
Foto van Seri Asmawidjaja
Sjonge zeg, dit is het echte detectivewerk, ik weet niets, behalve dat de foto’s in Midden-Groningen gemaakt zijn door middelbare scholieren. Het enige wat ik ter beschikking heb is het internet. Een kas in een bos, er zitten geen planten in, lijkt wel of er glaskunst in staat. Zoeken op kunstexpositie in een bos.
In Tubbergen ligt een piepklein bos, het Eeshofbos. Daar worden jaarlijks glasexposities georganiseerd onder de naam Glasrijk Tubbergen. De laatste keer was in 2019, daarna is de klad erin gekomen, er waren geen nieuwe bestuursleden te vinden. Geen Glasrijk Tubbergen editie 2020 en ook niet 2021. Heeft vast ook corona de hand in gehad.
Zou deze foto op de valreep van de editie 2019 genomen zijn? Het is wel de eerste van de 2700 die zijn ingezonden voor Kielzog. Of zou er een kas zijn achtergebleven van 2019? De vlonder onder de kas maakt de indruk dat de kas er niet voor even staat. Er staat een tafel in en daarop vazen en dat soort dingen. Het bos ligt middenin het dorp, het zou zomaar kunnen dat om de hoek een kunstenaar woont die daar permanent zijn werk exposeert.
—
Foto van anoniem
Ik kan ernaast zitten, maar de bloemen op de voorgrond zijn dat niet die bloemen, hoe heten ze ook alweer, met die zwoele, zoete geur? Ze staan symbool voor hartstocht en vruchtbaarheid. Als een vrouw een eeuw geleden een bos kreeg van een man, wist iedereen wat er aan de hand was.
Nu ligt dat anders, alleen rozen betekenen nog iets dat iedereen begrijpt: duurzame liefde. Een man geeft een bos rozen cadeau aan zijn echtgenote, het liefst bij het jubileum van het huwelijk. Meer liefde dan hartstocht.
De zwoele bloemen zijn onscherp gefotografeerd, er is scherp gesteld op de achtergrond. Of dat de bedoeling was, weten we niet. Scherpstellen regelt het cameraatje, niet de fotograaf.
De twee huizen op de achtergrond nemen beide evenveel ruimte in. Dat komt omdat het cameraatje een zoekertje heeft dat links zit van de lens. Wat er op de foto komt, wordt meer vanuit rechts gefotografeerd dan je door het zoekertje ziet. De fotograaf mikte op het huis met de uitgebouwde serre. Maar omdat de lens iets meer rechts zat, schoof er een lelie voor. Verder zeg ik niets.
—
Foto van Scott Tilman
Een verzameling leeft. Zoals alles wat leeft, is verzameling niet gauw tevreden, een verzameling wil altijd meer.
Het begint op het moment dat je een aantal spullen je verzameling noemt en bij elkaar zet. In een vitrine, op een plank. Dan blijkt er altijd plek over te zijn. De plank is niet helemaal vol, de vitrine kan nog wat bij. ‘Kom op, koop nog wat van ons, dan zijn we compleet,’ zeggen de spulletjes. Daar ga je.
Ook zijn er altijd spulletjes die te groot zijn, ze passen niet op de plank, niet in de vitrine
Dat is een doorn in het oog van iedere verzamelaar. ‘Kom op,’ zeggen de grote spulletjes, ‘koop voor ons iets groters, wij willen er ook bij horen.’ Zo is de bovenste letterbak er gekomen, met meer plek voor grotere poppetjes.
De poppetjes hebben het heft aardig in handen. Maar er dreigt ook gevaar. Op de radiator is het begin te zien van een verzameling koelkastmagneten. De magneten zouden de poppetjes kunnen verdrijven, er is een radiator die nog helemaal vol moet.
‘Heb je de poppetjes nog? ‘
‘Nee, daarop was ik opeens uitgekeken.’
—
Foto van Nolan Bijmholt
Een verzameling leeft. Zoals alles wat leeft, is verzameling niet gauw tevreden, een verzameling wil altijd meer.
Het begint op het moment dat je een aantal spullen je verzameling noemt en bij elkaar zet. In een vitrine, op een plank. Dan blijkt er altijd plek over te zijn. De plank is niet helemaal vol, de vitrine kan nog wat bij. ‘Kom op, koop nog wat van ons, dan zijn we compleet,’ zeggen de spulletjes. Daar ga je.
Ook zijn er altijd spulletjes die te groot zijn, ze passen niet op de plank, niet in de vitrine
Dat is een doorn in het oog van iedere verzamelaar. ‘Kom op,’ zeggen de grote spulletjes, ‘koop voor ons iets groters, wij willen er ook bij horen.’ Zo is de bovenste letterbak er gekomen, met meer plek voor grotere poppetjes.
De poppetjes hebben het heft aardig in handen. Maar er dreigt ook gevaar. Op de radiator is het begin te zien van een verzameling koelkastmagneten. De magneten zouden de poppetjes kunnen verdrijven, er is een radiator die nog helemaal vol moet.
‘Heb je de poppetjes nog? ‘
‘Nee, daarop was ik opeens uitgekeken.’
—
Foto van Fabian Leegwater
Er zijn niet veel reuzenraderen in Nederland, zeker geen vaste. Dat deze in Slagharen staat is gauw gevonden. Regent het nou of is het mist? Geen paraplu’s te zien. De glazenwasser moet nodig een keer komen, dat is het.
De foto is genomen vanuit de Skytower, een hoge paal waar een metalen donut met raampjes overheen geschoven is. Net als het UFO-restaurant in Rotterdam. Je stapt beneden in de donut, de donut stijgt draaiend omhoog en na een tijdje komt ie weer naar beneden. Ondertussen krijgt je het hele attractiepark plus de omgeving te zien door de raampjes, al zijn ze een beetje vies. Of is de lens van de camera vies?
Kenners noemen attractiepark Slagharen een kermiskerkhof. Dat is bedoeld als compliment. Attracties die kermisexploitanten van de hand doen, belanden in Slagharen. De eerste Python staat er, de eerste Achtbaan, de eerste Traumboot. Het park is een belevenis voor de attractieliefhebber, net zoals een toertje in een oude Chevrolet een kick is voor wie van auto’s houdt. En toch heb je er ook een theater waar 4D-films worden gedraaid. Dat zijn 3D-films met effecten zoals regen, mist, rook, kou, warmte, geuren, trillingen. En dat allemaal in het gebouwtje waarvan we rechtsonder het ronde dak zien.
—
Foto van Marissa Wentink
Ze zijn met z’n tweeën, zij en de fotograaf. Maar het zijn niet hun voetsporen in de sneeuw. Om te beginnen hadden ze dan achterwaarts moeten lopen, maar ook, de sporen zijn van een tijdje terug, er is sneeuw op ze gevallen. Er was ook een hond bij, zijn poten lieten ronde afdrukken achter in de sneeuw.
Op het hartje in de sneeuw is nog geen sneeuw gevallen, het is net getrokken. Door het knielende meisje. Waarom zit ze daar nog steeds, moet er nog iets bij het hartje komen te staan? Ze heeft de tekening niet met haar wollen wand gemaakt, de lijn is daar te smal en te scherp voor. In haar andere hand moet ze iets hebben, een stokje of iets dergelijks. Kunnen we concluderen dat ze linkshandig is? Wat doet ze nu dan met haar rechterhand?
Ze maakt een heuveltje van sneeuw, het hartje moet beschermd worden, mensen mogen er niet zomaar op stappen. Of gaat ze nog een pijl door het hartje trekken, je weet wel, met twee namen aan de uiteinden? Nee, dan had ze dat al gedaan. De namen houdt ze voor zichzelf.
—
Foto van Anoniem
Aan de overkant staat een bord doodlopende weg. Voor de brug staan ook borden, witte borden voor fietsers en wandelaars. Op het onderste ontcijfer ik ‘Meerwijck’ rechtdoor.
Van het bord erboven is de pijl buiten beeld gevallen. Dat bord wil ons de kant op sturen waar we net vandaan zijn gekomen. Staat daar niet ‘De Groeve’?
Kan niet anders of ergens tussen ‘Meerwijck’ en ‘De Groeve’ ligt onze brug, met Google Earth moet ie te vinden zijn. Zwevend boven het ‘Zuidlaardermeer’ zie ik aan de noordkant ‘Meerwijck’ liggen. In de verte ligt ‘De Groeve’, een paar kilometer zuidelijker, ook aan het meer. Ertussenin liggen chocoladerepen, niet bruine, maar groene. Daar is eeuwenlang turf gestoken. Afdalend kom ik terecht in een stuk niemandsland met weggetjes die doodlopen. Om de paar honderd meter zie ik in plastic verpakte heuvels liggen. Wat zit daarin, zand, gras, water?
De turf werd afgevoerd door kanaaltjes die langs de repen werden gegraven. ‘Leinewijk’ is een van die kanalen, ik volg het tot ik onze brug tegenkom. ‘Leinewijk’ is pas opnieuw uitgegraven, de bruggen zijn beweegbaar gemaakt, in de hoop dat er toeristen op afkomen, de plaag van onze tijd. Zo zijn ook de witte borden er gekomen.
—
Foto van Marit Nieborg
Je kunt ze wassen, hè, niet alleen die stevige van katoen, deze wegwerpdoekjes kunnen ook. Op de hand in een sopje van 40 graden, geen virus dat overleeft. Maar of het ook in de wasmachine kan? Ik had toevallig bij de bonte was een monddoekje in een broek laten zitten, het kwam er heel uit.
Of het een goed idee is ze vervolgens in de droogtrommel te stoppen, lijkt me niet. Waar is een droogtrommel eigenlijk wel goed voor? Afgezien van de stookkosten, in die schuddende ketels gaat alle textiel naar de kloten. Dus buiten drogen, in het struikgewas, top-idee. De lusjes blijven goed achter de blaadjes haken, bij het eerste het beste briesje waaien ze niet weg. Maar om ze ’s nachts buiten hangen, vergeten misschien?
Iets zegt me dat het hier om iets anders gaat, maar wat? Nieuwe monddoekjes uit de verpakking in de bosjes hangen, waarom zou je? Er zitten trouwens te veel kreukels in voor nieuwe. Zijn ze afgedaan voor iedereen naar binnen ging? Slaat ook nergens op, monddoekjes zijn juist voor binnen. Blijft toch over: drogen na de was.